Bij ons op de kampong

Het leuke van reizen met kinderen, is dat zij lol zien in de kleinste en alledaagse dingen. Natuurlijk zou Thijmen graag zijn tijger zien, maar een koe langs de weg of een paar kippen in een hok zijn minstens een even grote ontdekking "Kijk papa en mama, hij zit op een stok!" Ole wijst even hard kirrend naar elke auto op de weg als naar een olifant op nog geen paar meter afstand. Of naar een hond bij het bezoek aan het Orang Asli-dorp (oerwoudbewoners).





Vandaag voelden wij ons een beetje Thijmen en Ole. Fietsend over de kampong genoten we van alle kleine bijzonderheden van het dagelijks leven.


'De kampong' is trouwens niet correct. We hebben gefietst langs verschillende kampongs. Buurtschappen zou een goede Nederlandse vertaling zijn. Overal zijn palmbomen - en soms de doffe plof van een vallende kokosnoot; dat hebben we ook weer overleefd! - spelende kinderen en kleine bedrijvigheid. Zoals bovenstaande batikmakers. Bij iedereen kun je het terrein oplopen en rustig rondkijken!


De enige die niet die gastvrijheid bood, was de vliegermaker. Die was dicht ... (Wel jammer want met Thijmen hebben we de laatste maanden vaak Ping Li gelezen. Een boekje over een Aziatisch jongentje en zijn avonturen na een bezoek aan een oude, mysterieuze vliegermaker.)


Ook leuk was een kijkje in een kroepoekfabriekje. Alles nog handmatig en op een bijna vooroorlogs tempo. Dan hoop je maar dat de Aziatische 'boom' aan de kampong voorbij trekt ...


Hoogtepunt van de dag was echter een demonstratie van een kokosnoot plukkende aap. Thijmen was gebiologeerd. Ole vond - zoals op de foto te zien valt- het maar wat eng. En gelijk heeft hij! Ook bij ons zou het dun door de broek lopen als er een grommend, behaard manshoog wezen met vlijmscherpe tanden voor ons stond. (Voor alle duidelijkheid; Ole begon met huilen precies op het moment dat we deze foto maakten.)


Een bizarre eigenschap van de kampong? Er valt hier geen druppel alcohol te krijgen. Alles en iedereen is zwaar islamitisch. Apie drinkt dan ook geen bier, maar verse kokosmelk die hij als beloning voor zijn noeste arbeid heeft gekregen.

Na dit ontspannende bezoek, kunnen we nu op naar het paradijs!

Location:Pasir Belanda, Kota Bahru, Maleisie

(De laatste) Groeten uit de rimboe

Hij was al aangekondigd, maar hier is 'ie dan! Niks hertjes, wilde zwijnen of koeien, maar gewoon overstekende olifanten. Waar op de Veluwe geldt, niet uitwijken want dan ram je een boom, kun je hier toch beter die boom pakken;-)


Met andere woorden, dachten wij dat we de jungle achter ons hadden gelaten, krijgen we dit voor onze kiezen. Langs de kant van de weg zaten meer apen dan we de rest van onze vakantie hebben gezien. Ook stak er vlak voor onze neus een machtige arend over. Wij riepen nog "kijk!". Jammer genoeg was Thijmen net te laat. En dat hebben we geweten! Het uur daarna kwamen van de achterbank de meest bijzonder spots. Het begon nog vrij 'gewoon' met een baby-arend zonder moeder. Daarna echter kwamen de reuze olifanten, vliegende struisvogels, zebra's achter de wolken en echt hele boze slangen. En elke keer als wij vroegen "waar dan?", kwam het triomfantelijke antwoord "nee, jullie zijn te laat!"


Aan het begin van de middag kwamen we op onze homestay in de kampong aan. Gerund door Nederlanders. Dus zaten we om vier uur 's middags op het terras te genieten van een heerlijk stukje oer-Hollandse appeltaart. Driemaal raden wat er vervolgens in de rivier voorbij kwam zwemmen? Juist, een krokodil! Eigenlijk kun je hier de jungle dus nooit echt achter je laten ...

Morgen meer over ons verblijf op de kampong. Op het programma staan hoogstwaarschijnlijk oud-Hollands fietsen, en een Aziatische vlieger maken. Tot snel!

PS, ook Ole heeft de arend niet gezien.

Location:East-West Highway, Maleisie

Terug naar de jungle

Vandaag terug de jungle in. En we hebben weer mooie ontdekkingen gedaan! Onze bijzonderste spot was de grootste bloem op aarde. De rafflesia. Dit exemplaar was een centimeter of veertig in doorsnede (en dus eigenlijk nog een kleintje). Toch hielden we instinctief Thijmen en Ole goed vast. Deze nogal stinkende jongen ziet er namelijk uit of hij zo een klein kind zo kan opslokken. Slurrppp!


Je vindt hier - zie bovenstaande foto - trouwens sowieso enkele van de meest bizarre planten op aarde. Geen idee hoe deze vuurpijlen heten!


Wat dieren betreft heeft de jungle zijn reputatie echter weer meer dan waar gemaakt: je hoort van alles maar je ziet niks! Het dichtst in de buurt zijn we nog van olifanten gekomen. Een paar keer struikelden we bijna over torenhoge bergen verse poep. En onze gids bracht met veel bombarie dat de kras op deze stam door zo'n grote viervoeter is gemaakt. Tsjaaa ...


Verreweg het leukste onderdeel van de dag was een trekking naar een in de bushbush verscholen waterval. Klauterend over wortels en rotsen en steeds weer overstekend naar de andere kant van de rivier, worstelden we ons naar boven. Ole lag uiteraard door het grootste deel van de actie heen te slapen. En Thijmen voelde zich vandaag niet 100 procent. (Hij heeft als laatste in het peloton een reizigersdiarreetje te pakken). Maar uiteindelijk kwamen we gevieren veilig bij de waterval:





Het is groen en het begint met een boot? Misschien zijn we nu even niet te volgen, maar we hadden deze blog weer kunnen starten met het feit dat we met een boot de jungle in zijn gegaan:


Geen idee of hier in Maleisië een of andere wet van die strekking bestaat, maar je begint het bijna te denken. Hoewel je al midden in de jungle zit, moet er altijd nog een stukje verder worden gevaren ... Hoog tijd dat de plaatselijke mededingingsautoriteit een onderzoekje start!

Morgen naar de kampong en daarna vijf daagjes relaxen in een resort aan het bountystrand. Zin in!

Location:Belum Rainforest Resort

Gerardstad

Een mengelmoes, een wespennest, het episch centrum. Geen idee wat de beste omschrijving van Georgetown is, maar deze woorden dekken alle een deel van de lading. Je voelt gewoon dat er iets staat te gebeuren als je via de 13-kilomterlange Jambatan Pulau Pinang van het vasteland naar het eiland Penang oversteekt!


Even een korte geschiedenisles: sinds de Engelsen tweeëneneenhalve eeuw geleden op dit toen nog onbewoonde eiland een vrijhandelspost stichtten, is Georgetown uitgegroeid tot een kruispunt van handelsroutes en een toevluchtsoord voor gelukszoekers uit de gehele wereld. Dat sommigen daarbij de jackpot kraakten, moge onderstaande foto duidelijk maken. Dit huis is van een decadent rijke Maleise handelsbaron uit de 18e eeuw. Een grotere verzameling tirelantijnen (nooit geweten dat je driehonderd serviezen nodig hebt) zul je in je leven niet snel tegenkomen!


Die samenkomst uit alle windstreken heeft er ook toegeleid dat je hier op de gemiddeld straathoek zowel een moskee, als een boeddhistisch gebedshuis, als een kerk als een hindoetempel tegenkomt. Een van de mooiste daarvan - in ieder geval de grootste - is de Kek Lok Si. Een Boedhistisch tempelcomplex met ondermeer een 30 meter hoog bronzen boeddhabeeld en een minstens even hoge pagode:





Dit tempelcomplex is zo gigantisch dat zelfs professioneel tempelvorser Thijmen er na een tijdje schoon genoeg van had. Overigens speelde het feit dat je bijna nergens in het complex je schoenen hoefde uit te doen hierbij een niet-onbelangrijke rol. Over demystificering gesproken ...

Ook aan Thijmens ouders is overigens een groot deel van deze geschiedkundige en culturele hoogtepunten strak voorbijgegaan. Wij waren natuurlijk vooral bezig met lekker eten, of het nu was bij de straattenjes was of de chiquere restaurants van de stad:





Gelukkig hebben we al die calorien er ook meteen weer afgelopen. Gaat je toch niet in de koude kleren zitten om twee dagen, zeulend met kinderen door een snikhete, zeurend drukke stad te slenteren!





Overigens had Thijmen in een van deze achterafstraatjes zijn tweede spot. En dit keer niet een eekhoorn. Gillend van enthousiasme sprong hij heen en weer, wijzend op de open riolering. "Mama, Papa, kijk! Ratjes!" We moeten hem duidelijk nog leren wanneer verkleinwoorden wel en niet op hun plaats zijn ...

Na twee intensieve dagen is het nu tijd om weer een balansdag op te nemen: we gaan opnieuw de jungle in! (Dit keer wel met wifi want we schrijven deze blog vanuit het Belum Rainforest Resort.)

PS, in het licht van de blog van gisteren is onderstaande fotoserie hilarisch. Dit is het resultaat als je probeert Suus, Thijmen en Ole samen op een foto te zetten. (Suus had Ole daarvoor aan de hand genomen.) Laten we het er op houden dat de kleine boef erg veel van de camera houdt;-) Let ook vooral even op Suus' berustende blik op de laatste foto ...

Location:Georgetown, Maleisie

Ole, Ole, Ole, Ole (I'm the champion!)

Uit in ingezonden brieven van boze lezers heb ik begrepen dat de indruk is ontstaan dat mijn ouders te weinig aandacht aan mij schenken. Ze zouden vooral oog hebben voor een niet nader te noemen grote broer. Bij deze grijp ik de gelegenheid aan dit pertinent onjuiste beeld recht te zetten.


Ten eerste is mijn papa zo lief mij overal waar we gaan, mee naartoe te slepen. Natuurlijk kan ik sinds anderhalve maand prima lopen, maar die ouders van mij zoeken wel de gekste paden uit. Ja, dank je de koekoek en doe mij maar een draagrugzak!


Mijn moeder wil ik vooral bedanken voor alle emotionele ondersteuning. Ze is er altijd om met me te knuffelen, te lachen en te ravotten. Hoezeer ik soms ook aan het donderstenen ben ... En vooral is ze er voor kusjes en troost als ik in mijn enthousiasme weer eens hard op mijn spreekwoordelijke plaat ben gegaan.


Ook Thijmen mag zeker niet in dit rijtje ontbreken. Deze vakantie heeft ons twee weer stukken dichter bij elkaar gebracht. Niks leukers dan samen gillend rondjes rennen rond tafels van chique restaurants (kan iemand mij trouwens vertellen waarom mijn ouders dit niet zo leuk vinden?), kietelen op bed of proberen op elkaar te klimmen. En ja, als echte broers hebben we natuurlijk ook wel eens ruzie. Geen probleem; dan zet ik daar toch gewoon even mijn tanden in?

Maar al deze leuke relaties laat natuurlijk onverlet dat bij teruglezing van deze blog inderdaad blijkt dat ik wat minder voorkom in de praatjes en op de plaatjes. Volgens mij is daar een hele simpele reden voor. De ene helft van de dag slaap ik. De andere helft stuiter ik zo hard heen en weer dat ik eigenlijk niet op de gevoelige plaat ben vast te leggen:


Je moest eens weten hoeveel onscherpe foto's mijn ouder al van me hebben genomen hier in Maleisië! Kortom, maak je niet al te druk om mij. Ik kijk met grote ogen om mij heen, ren op mijn knieën slaand van het lachen of met mijn armen gespreid als een vliegtuig in het rond en wordt door iedereen over de bol geaaid en op de foto gezet. Nooit gedacht dat vakantie zo leuk zou zijn!

Hopend alle misverstanden uit de werel te hebben geholpen, teken ik met vriendelijke groet,


Ole Dominiek de Weerd

Location:Maleisie

Een beetje gerechtigheid

Gelukkig zijn er apen in verschillende soorten en maten. Orang oetans, makaken, gibbons, langzame lories (in het Engels heten ze tenminste slow lories) en wat dies meer zij. Vanochtend kwamen we erachter dat een deel van de primaten te bewonderen valt in het ecopark van ons resort. Het zijn dan wel geen oetang oetans, maar Thijmen en Ole hadden erom niet minder lol!


Dat sommige van deze aapjes uit je hand eten, maakte het natuurlijk helemaal spannend! Hopelijk heeft het iets van de bittere nasmaak van oetang oetan-gate weggespoeld!


Nu op naar Georgetown. De Lonely Planet vermeldt dat volgens de New York Times dit een van de 44 steden is die je in je leven moet hebben gezien. En dan vooral om het eten! Raad eens wie echt heel erg nieuwsgierig zijn ...

Location:Ecopark Laketown Resort, Bukit Merah

(Te weinig) Water!

Om maar met het slechte nieuws in huis te vallen; we kunnen geen bezoek brengen aan het orang oetan eiland. Er staat te weinig water in het meer. De boten kunnen niet uitvaren. Na het krijgen van deze tijding heeft Thijmen hartverscheurend gehuild. Met jammerende uithalen vragend waarom we dan niet naar de orang oetans kunnen.


Het frustrerende is dat - zoals bovenstaande foto duidelijk maakt - het eiland in kwestie vanuit ons huisje goed te zien valt. Thijmen blijft dus over het water staren en zijn vraag herhalen ...


Gelukkig was er ook nog het waterpretpark. Deze tweede jongensattractie fungeerde als iets van een pleister op de wonde. Zeker toen Thijmen zich er toe kon zetten in zijn eentje van de 'rubberbootjesglijbaan' af te zoeven. Spannend dat hij het vond. En onze stoere man wilde meteen nog een keer!


Toen we vanavond over de kade vanaf het restaurant naar huis liepen, kon Thijmen voor het eerst zonder huilen vragen waarom we dan toch niet naar het eiland konden. Nadat hij het antwoord tot drie keer toe op zich had laten inwerken, vroeg hij: "Maar zijn de aapjes dan nu wel aan het spelen?" Toen wij zeiden dat wij dachten van wel, knikte hij tevreden. Sindsdien hebben we hem niet meer over het apeneiland gehoord ...

En wie weet, over een paar daagjes gaan we weer de jungle in. Misschien hebben we wel het geluk echte wilde orang oetans tegen het lijf te lopen!

Location:Laketown Resort, Bukit Merah

Highlands, Highlights (2)

Gisteren hadden we het over slingerende bergweggetjes en nauwe achterafstraatjes - wisten wij veel. Vandaag hebben we de moeder aller te smalle asfaltstroken gereden. Een geitenpaadje is er niks bij vergeleken:


Bovenstaande foto vertelt niet eens kwart van het verhaal; in ieder geval mist de steile afgrond aan onze kant van de weg! Geen probleem; als ware kamikazepiloten hebben we ons zoals inmiddels gewoonlijk in het Maleisische verkeer gestort. Helaas bleken niet alle medeweggebruikers even behendig te zijn. Nadat wij met een hellingproef achteruit de auto in de berm hadden geparkeerd (en dan hebben jullie nog niet eens gezien in wat voor een afzichtelijk grote mini van we rijden), was een buschauffeur zo vriendelijk even onze achterkant aan te tikken. Voor alle duidelijkheid: hij was de laatste in een rij van tien auto's - waaronder een andere bus - die ons daar moest passeren. Het enige deukje in een tot nu toe vlekkeloze vakantie. Hopen dat het verhuurbedrijf er niet al te moeilijk over doet ...





Anyway, dit weggetje leidde naar de Sungai Palas Tea Plantation. Volgens echt alle reisgidsen de mooiste theeplantage van het Maleisische schiereiland. En dus was het er een drukke bedoeling. Je moest bijna over de Japanners heen klauteren om iets van de bezienswaardigheden te zien. Die betroffen vooral de prachtige oude machines waarmee de thee wordt gemaakt. Echte industriële monumenten. Thijmen wilde van elk apparaat precies weten wat daarvan nu weer de werking was!


Over Thijmen en obsessies gesproken, we hebben er een nieuwe bij. Tempels. Van onze oudste moeten we bij elk gebedshuis stoppen. Dus gingen we vandaag vol in remmen voor de Hindoetempel van Brinchang. De kleine dondersteen voert daar steeds als argument bij aan dat we in KL een tempel die we graag hadden willen zien, hebben gemist. Wat klopt. Maar volgens ons vindt hij om een of andere reden de gewijde, stille sfeer en de veelvormige beelden, machtig interessant. Op fluistertoon vertelt hij daarbij dat tempels best wel spannend zijn ...


Terug naar de theeplantage. Naast een fabriek heb je natuurlijk ook theeranken - ongelooflijk hoeveel die struiken op knoestige, oude wijnstokken lijken - nodig om het edele vocht te produceren. Een romantische wandeling door de mistige, geurende velden die strekten zover het oog reikte, zat er helaas niet in. Het was in de rij staan om tussen een paar vierkante meter struikgewas het geijkte plaatje te schieten. Blijft nog steeds Aziatisch massatoerisme;-)





En zoals inmiddels gebruikelijk is, hebben we de avond afgesloten met een selectie aan plaatselijke specialiteiten. Bij Thijmen viel vooral de patat met ketchup in goede aarde ( ... )

Al met al klaar om morgen door te reizen naar het waterpretpark en nabijgelegen orang oetan eiland. Een stop die de jongens hopelijk nog lang zal bijblijven!

Location:Sungai Palas Tea Plantation, Cameron Highlands

Highlands, Highlights (1)

Vandaag ons ondergedompeld in het Aziatische massatoerisme. Met ellenlange files op slingerende bergweggetjes zoeken naar de attracties van de Cameron Highlands. Via nauwe - maar gelukkig rustige - achterafstraatjes, kwamen we bij de eerste bestemming. De Sam Poh Tempel:


Een Chinees, Boedhistisch bedevaartsoord. Ole was (net als Thijmen) uiteraard vooral geïnteresseerd in de vijver met koi karpers. Zoals op de foto goed te zien valt, ging Ole - op de hem bekende wijze - recht op zijn doel af!


Thijmen liet zich in de tempel van een geheel andere kant zien. Zonder morren zijn schoenen uittrekken. Aandachtig alles in zich opnemen. Met een vingertje op de mond ons erop wijzen dat we stil moesten zijn. Hij voelde de sereniteit van de plaats haarfijn aan ...


Hierna stond een bezoek aan de butterfly farm op het programma. Honderden kleurrijke, grote en exotische vlinders. Thijmen vond er weinig aan. Tot bleek dat ze ook een afdeling met slangen en insecten hadden:


Voordat wij überhaupt een blik hadden kunnen werpen, stond hij alweer bij het volgende terrarium. Mama, papa, wat is dit!? Wijzelf vonden dit de mooiste 'spot':


Nooit geweten dat er naast wandelende takken ook wandelende bladeren bestaan!

Tegen lunchtijd zakten we af naar een van de vele aardbeienboerderijen van de Highlands. Dit tot grote vreugde van zowel Thijmen (beter bekend als het aardbeienmonster) als Ole (gediplomeerd alleseter) en hun ouders ( beter bekend als ...). Wij hebben de lekkerste Belgische (!) wafels ooit gegeten.


Helaas lieten de Highlands zich toen van hun Engelse kant zien: regen, regen en nog eens regen. En nog eens. Niks geen tropisch tienminutenbuitje.


Het geplande bezoek aan de theeplantage, hebben we daarom maar tot morgen uitgesteld. Nu hopen dat de lucht inderdaad opklaart.

Wordt vervolgd!

PS, niet dat we verder niks hebben gedaan. 's Avonds onze backpackerroots afgestoft door gewapend met paraplus voor vier euro Indiaas te eten:


Dankzij de kip tandoori keurig in de Britse traditie gebleven!

Location:Brinchang, Cameron Highlands